« وعبدنی لک..»

خدایا از زمانی که دستانم را از دستان پر مهرت جدا کردم ، چنگالهای  دوست نما زوایای وجود مرابه اشغال خود در آوردند . از هنگامی که قلبم با پشت کردن به مغناطیس محبتت آهنبن شد ، آهنرباهای ریز ودرشت دنیایی از هرسو آن را به خود مشغول کردوازآن زمان که تاج بندگی تو را از سر اتداختم ، به یوغ بردگی شهوت وغضب و..دچارشدم .اما من اکنون می نالم و می گریم و می گویم: مرا برای خودت ساخته ای و برای هدایتم به ارسال رسولان و پیام های دل انگیز پرداخته ای ؛ پس « مرا بنده خودت قرار ده ».

دعای مکارم اخلاق